نجوم وفضا

 مهر، لکه های خورشیدی لکه های تیره روی سطح خورشید هستند که با تلاطم میدانهای مغناطیسی در سطح خورشید شکل می گیرند.

این لکه بزرگ که طی روزهای سه شنبه و چهارشنبه (اول و و دوم اسفند) شکل گرفته به سرعت به یک ساختار بی ثبات تبدیل شده و می تواند موجب ایجاد شراره های خورشیدی شود، شراره هایی که در نهایت می تواند ارتباطات رادیویی زمین را مختل کند.

دو لکه سیاه روی خورشید که از آنها با عنوان لکه خورشیدی یاد می شود، طی روزهای 19 و 20 فوریه (اول و و دوم اسفند) روی سطح خورشید شکل گرفته است

دانشمندان ناسا این لکه خورشیدی بزرگ را با استفاده از ابزار رصدخانه دینامیک خورشیدی رصد کردند، این ابزار یکی از چندین فضاپیمایی است که وضعیت جوی خورشید را رصد می کند.

کارن فاکس یکی از سخنگویان ناسا اعلام کرد: طی دوره زمانی 19 و 20 فوریه دانشمندان شکل گیری یک لکه بزرگ خورشیدی را مشاهده کرده اند. این لکه تا شش برابر قطر زمین رشد کرده اما تخمین وسعت کامل آن دشوار است چرا که این لکه روی یک سطح کروی قرار دارد نه یک صفحه مسطح.

براساس اعلام ناسا این لکه از چندین لکه تاریک روی سطح خورشید تشکیل شده که طی چند روز گذشته به سرعت ایجاد شده اند.

لکه های خورشیدی به واسطه فعالیت میدانهای مغناطیسی ایجاد شده و در حقیقت از سایر نقاط خورشید دمای کمتری دارند، به همین دلیل آنها به صورت لکه های تاریک در فوتوسفربه وضوح قابل مشاهده هستند.

در حقیقت، اگر این لکه خورشیدی از فوتوسفر اطراف جدا بود ممکن بود روشن تر از یک قوس الکتریکی باشد.

فاکس افزود: این لکه به سرعت در منطقه دلتا رشد کرده است، این نیم سایه ها نشان دهنده میدانهای مغناطیسی در جهت مخالف این میدانها در مرکز هستند. این یک ساختار نسبتاً بی ثبات است و دانشمندان می دانند که ممکن است شکل گیری این لکه به ایجاد شراره های خورشیدی تبدیل شود.

رصدهای دانشمندان نشان می دهد که خورشید برای وارد شدن به فاز 11 ساله خود به عنوان دوره فعالیت شدید خورشیدی آماده می شود.

لکه خورشیدی ناحیه‌ای بر روی سطح خورشید (فوتوسفر) است که به وسیله فعالیت‌های شدید مغناطیسی بوجود می‌آید که مانع از انتقال گرما می‌شوند، این ناحیه‌ها به علت کاهش درجه حرارت سطح به وجود می‌آیند. آن‌ها می‌توانند بدون کمک تلسکوپ از روی زمین نیز دیده شوند. اگرچه این ناحیه‌ها درجه حرارتی در حدود 3000 - 4500 کلوین دارند، تضاد دمای این ناحیه با مواد پیرامون در حدود 5800 کلوین به آن‌ها اجازه می‌دهد تا به وضوح به عنوان لکه‌های سیاه دیده بشوند.

تعداد لکه های خورشیدی متاثر از زمان است و با زمان تغییر می کند و برای بیشترین و کمترین تعداد لکه ها یک چرخه ای به طور متوسط یازده سال را در نظر گرفته اند.

وضع خورشید همیشه مانند 200 سال گذشته یکنواخت نبوده است. بین سالهای 1645 و 1715 هیچ لکه خورشیدی ثبت نشده است.